Foto's van onze wijk:

Rechts Ljuba's flat, aan het eind van de straat onze flat van opzij gezien en links de kleine huizen die er nog steeds tussen staan.

De houten huizen tussen de hoge flats van dichtbij gezien.

De voorkant van onze flat, dit voorjaar.

Detail houten huis.

Wat lager gelegen ligt ook nog dit roze houten huis.

In het parkje voor het "village center" staat dit beeld van een  meisje dat zit te tekenen.

In de straat dit beeld van de favoriete politie-agent die met pensioen is gegaan.

Politie patrouille.

Een hoekje om te schaken.

Fred rijdt de garage uit, Willard avenue (onze straat) in.

The Hottest Day of the Year

Om vijf uur ‘s middags als het asfalt zacht is geworden en de uitlaatgassen, in een windstil Washington, laag boven de grond smerig liggen te trillen in 38 graden hitte, knalt het ineens door Wisconsin Avenue, schieten er zware deksels van twee werkputten de lucht in en moeten auto’s deksels, rook en vlammen zien te ontwijken. De grommende airconditionings in supermarkten, zo gekoeld dat je een jasje mee moet nemen wil je niet een verkoudheid oplopen terwijl je je groente uitzoekt, kantoren, warenhuizen en de tientallen flatgebouwen in de wijk Chevy Chase hebben te veel gevraagd van het elektrische systeem.  

Sirenes gillen, politie en brandweer komen van verschillende kanten aangieren met de bekende begeleidende kakofonie, zodat we er nauwelijks meer van opkijken vanaf Ljuba’s balkon, waar we in de schaduw genieten van heerlijke Joegoslavische koffie en de bijbehorende zoetigheid. We merken dan ook niet dat Wisconsin Avenue wordt afgesloten en het niet lokale verkeer weggeleid wordt van onze wijk.  

Na de koffie, een lekker glas koud bier, nog wat gepraat en gelach besluit ik eindelijk tegen zevenen om nou toch maar eens richting onze lege flat te verdwijnen (Fred zit in New York) en doet Ljuba de tv aan voor het BBC nieuws en zegt: “Wacht, Milosovic......, hij is uitgeleverd...... dáár, Den Haag.......”  Gefascineerd kijken we en op het moment dat de nieuwslezer zegt:  “We verwachten dat hij nu elk moment bij de gevangenis zal arriveren”  valt het beeld weg, gaan de lichten uit en kijken we elkaar in grote teleurstelling aan. “Nee hè, niet nu het moment komt waar we het al zo vaak over gehad hebben in dit Joegoslavische huis”. Dom blijven we even naar het zwarte scherm staren, maar er gebeurt niets.  

Is het dit appartement alleen? Nee, op de gang zijn ook alle lichten uit. Is het dan het hele gebouw en alleen dit flatgebouw? We lopen weer naar het balkon en zien in het flatgebouw tegenover ons ook mensen over het balkon hangen. Zo leer je nog eens iemand kennen, want prompt wordt er geroepen “is bij jullie het licht ook uit?”  Ik ga iets verder over het balkon hangen en kan naar rechts mijn eigen flatgebouw zien, waar ook geen licht lijkt te branden. Het is moeilijk te zien want het is nog nauwelijks donker.  

Met komt het orkest van brandweer en politie weer op gang en één van de vele brandweerauto’s, die aan alle kanten bezig lijken te zijn, stopt voor Ljuba’s flatgebouw. Er zitten mensen vast in de lift. Ljuba kijkt me veelbetekenend aan en zegt: “Jij zit niet in die lift...., gered door Milosovic! Hoe is het mogelijk.....” En vervolgt met: “Ok, dus je blijft hier eten”. De ijskast wordt opengetrokken en met Griekse feta, Italiaanse mortadella, pasta, salade en een Joegoslavische kaassaus wordt een impromptu diner op balkon, bij kaarslicht en met lekkere wijn voor ons drieën (dochterlief Nadja is er ook, echtgenoot Mirko zit in Rusland) georganiseerd.  

Wederom zitten we daar te genieten, ons afvragend wat er in vredesnaam gebeurd is en hoe lang dit gaat duren. Net zo lang als in de wijk Georgetown twee weken geleden, waar men vier dagen zonder elektriciteit zat en de restaurants eten hebben uit staan delen omdat het toch maar bedierf? De receptie beneden beantwoordt de telefoon niet en uit het over en weer geschreeuw met de overkant en de straat worden we ook nauwelijks wijzer. Het eten smaakt prima en we verwonderen ons over het grote aantal oude mensen, waarvan sommigen al in nachtkleding, dat in het gebouw aan de overkant woont. Ze hangen namelijk allemaal op hun balkons rond. Altijd lijken we de enigen te zijn die van het balkon genieten, iedereen blijft binnen in de airconditioning, en nu zien we ineens wie waar woont.  

Halftien besluit ik dat ik toch maar richting mijn eigen flat ga en met Ljuba, Nadja en een zaklantaarn, die we met veel moeite en gestoei met kaarsen ergens onder in een diepe kast gevonden hebben, lopen we vijf verdiepingen trappen af, die gelukkig wel verlicht blijken te zijn door een noodgenerator. Als we buiten komen staat Fox Television met een camera voor de deur en horen we voor het eerst van de rondvliegende deksels op Wisconsin Avenue.  

In onze flat blijkt zelfs één lift te kunnen werken op zo’n noodapparaat, maar er staat een rij mensen en het ding gaat héééél langzaam. Iedereen raakt natuurlijk met elkaar in gesprek en één meneer weet te vertellen dat volgens de politie tussen 10.36 en halftwaalf het licht weer aan zal gaan..... Tien uur zesendertig! Vanwaar die precisie?  Veel gelach in de lift.  

Als ik in de kamer de eerste kaarsen ontstoken heb floept ineens het licht in de keuken aan, wat ik blijkbaar weer eens vergeten was uit te doen. Een mens wordt te nonchalant met energie in dit land waar de elektriciteit bij de huurprijs is inbegrepen. Ik kijk op mijn horloge. 10 uur!  BBC news begint. We rennen naar de tv. Milosovic........ 

Helaas.... De elektriciteit mag er wel weer zijn, maar het kabelsysteem ligt nog wel overhoop en we kunnen alleen Fox TV ontvangen en zien dus de beelden van onze wijk van de afgelopen drie uur. Gelukkig geen calamiteiten, afgezien van mensen die vast zaten in de lift, waaraan ik dus net ben ontsnapt.  

De volgende dag weet de Washington Post de details te geven van de Hottest Day of the Year met haar rondvliegende deksels om 17.00 uur en de beslissing van de elektriciteitscompagnie om 19.00 uur om de hele wijk af te sluiten van elektriciteit om de zaak te repareren. Dan vraag je je toch af hoe het mogelijk is dat in het land waar men claimt het internet te hebben uitgevonden en waar supercommunicatie hoog in het vaandel geschreven staat, duizenden burgers, grotendeels woonachtig in flatgebouwen, zonder enige waarschuwing voor een onbekend aantal uren  afgesloten worden van de elektriciteit. Geen auto’s door de straten met een eenvoudige luidspreker die even vertelt wat er te gebeuren staat. Geen “flash” berichten op tv en radio die wel gegeven worden bij een opkomende storm, helemaal niets. “Big Brother is watching us, but ain’t telling us nothing”. Speciaal niet op de heetste dag van het jaar.

 
Eisjen
30.06.01
(De muis naar de foto's brengen geeft tekst, klikken een groter beeld.)

 

        Relevante links:
Terug naar
Washington Memorials