Gebogen tegen de sneeuwwind in beginnen we de heuvel die het kerkhof is op te lopen. De sneeuw kraakt, de graven zwijgen. Geen mens te bekennen. Niemand die ons kan vertellen welke kant we op moeten lopen. Hier en daar vegen we wat sneeuw van stenen om te zien wie er onder die witte deken ligt. Tot onze schrik ontdekken we dat we blijkbaar dwars over een aantal graven lopen. Dat viel door die sneeuw echt niet te zien. Ljuba begint te lachen: "Zo meteen worden we gearresteerd wegens grafschennis. Zitten we daar achter tralies met een rode roos". Als we op de top van de heuvel zijn gearriveerd staan we hijgend en enigszins wanhopig rond te kijken. We zijn hier toch niet voor niets gekomen, hè….. ? Dat graf moet gevonden worden.

Terwijl we daarboven staan bedenk ik me dat ik op de Emily Dickinson website heb gezien dat er een soort hekje bij het graf was en kijk zoekend rond. Ineens breekt de zon door en houdt de sneeuwwind op. Links voor me, iets naar beneden staan vier stenen met een hek erom heen. "Daar" roep ik naar Ljuba en begin een voorzichtig holletje door de sneeuw de heuvel af. Binnen enkele seconden lig ik languit, glijd naar beneden, terwijl ik de camera stevig omhoog houd en beland vlak voor het graf van Emily. Ons gedrag wordt hoe langer hoe minder respectvol voor een dergelijke omgeving. Gierend van de lach komt Ljuba achter me aan. Voor wie ons van verre gade slaat, moet het een uitermate krankzinnig schouwspel zijn. We hebben beiden echter het gevoel dat geen Amerikaanse handhaver van de wet hier de humor van in kan zien. Ljuba blijft lachen en kreunt tegelijkertijd dat we vanwege mijn Boekgrrls "in jail" terechtkomen.

Na de sneeuw uit mijn haren en mijn nek verwijderd te hebben beginnen we aan het "plechtige" gedeelte. Voorzichtig leggen we de roos op de steen van Emily, die naast die van haar zuster Lavinia en haar ouders staat. Met wat extra sneeuw zorgen we dat de roos niet van de smalle steen af kan vallen. Het rood en groen steekt prachtig af tegen de witte omgeving. Het is te koud om een gedicht voor te lezen, zoals we ons voorgenomen hadden, dus houd ik het bij de eerste regels van haar gedicht 'Book', die ik gelukkig onthouden heb:

Een hopelijk waardige "speech" voor een afgezant van de Boekgrrls. Na de nodige foto's als bewijs van ons avontuur haasten we ons naar de dichtst bij zijnde Starbuck om met een lekkere koffie weer op temperatuur te komen.

Mission Accomplished.
Boekgrrls bewezen eer aan dichteres.