Zodra we de brug over zijn verandert het landschap. Glad en glooiend met hier en daar, voornamelijk van hout, een boerderij en niet te veel verkeer. We hebben duidelijk Washington en haar voorsteden achter ons gelaten en bevinden ons op het platteland. Midden in de rustige vierbaans weg is er dan ineens het Maryland Visitors Center en daar moet gestopt worden. Een zee van gratis informatie is hier te krijgen over alles wat er voor ons ligt. Voor het eerst ervaren we hoe twee vrijwilligsters ons met een brede glimlach en "oh how great, we don't get that many Dutch people", alle informatie aanbieden die we nog nodig denken te hebben. Met een tas vol brochures en de travelerscoupons, die ons kortingen geven in de verschillende motels, stappen we weer in de auto.

Na een half uurtje rijden, richting Dover, Delaware verschijnt er ver voor ons, rechts op de weg iets wat we niet thuis kunnen brengen. Is het een langzaam rijdende, enorme, Harly Davidson, of een zwart busstation huisje, of…….????

Bijna tegelijk roepen we "Amish; het is een Amish-Buggy". Fred mindert vaart en langzaam passeren we de traditioneel geklede Amish boer, zwarte broek, licht overhemd, zwarte bretels en strooien hoed, in zijn gesloten koetsje en zien hoe hij zijn paard ment over het speciale pad naast de autobaan, waarvan we dachten dat het een bijzonder fraaie vluchtstrook was.

Het is wel een vreemde ervaring om met 168 Chrysler paardenkrachten langs deze éne paardenkracht te rijden. Vanwaar die wens om zo buiten de ontwikkelingen van de wereld te blijven en je dan nog kunnen handhaven ook? Hun producten worden op speciale Amish markten aangeboden en hun levensstijl trekt heel wat toeristen. Hun quilten zijn geliefde verzamelobjecten en ik heb ook al sites gezien met Amish meubels etc.  

Na de eenvoudige schoonheid van het platteland en de 'ontmoeting' met de Amish is het wel heel vreemd om de zeer wereldse gok- en paardenraces stad Dover. hoofdstad van de Staat Delaware, in te rijden. Aan weerszijden vechten de huizenhoge reclame borden om een plaatsje en gelukkig vinden we daar tussen ook het bord van ons hotel. Als we dan de lift in lopen naar onze kamers worden we geconfronteerd met nog een andere wereld, die van de "Boot, scoot and boogie" zoals er op het bord bij de lift te lezen staat. Of te wel de wereld van de Country Line Dancers; elke woensdag en donderdag in de nachtclub van het hotel. En laat het nou woensdag wezen! Dus na ons een bord met vruchten uit de Chesapeake, kreeft en diverse soorten garnalen, uitstekend hebben laten smaken, duiken we het nachtleven van de Cowboys en -girls in.